Heeft je kind bijles nodig? Mijn ervaring als moeder
Toen mijn zoon Luca vorig schooljaar in groep 6 zat, merkte ik dat hij steeds minder plezier had in school. Elke middag was het raak: huiswerk maken werd een strijd. Vooral rekenen leverde frustratie op. “Ik snap het toch niet, laat maar,” verzuchtte hij regelmatig. Als ouder voel je dan onmacht. Je ziet je kind worstelen, maar je weet niet goed wanneer je moet ingrijpen — of hóe.
Het begon met kleine signalen
Aanvankelijk dacht ik: het is een fase. Kinderen zijn nu eenmaal weleens ongemotiveerd. Maar al snel merkte ik dat Luca structureel vastliep. Bij elk rekenblad sloeg de paniek toe. Tijdens het 10-minutengesprek bevestigde de juf mijn vermoeden: Luca had moeite met breuken, klokkijken én raakte snel de draad kwijt.
“Ik dacht dat het vanzelf wel over zou gaan. Maar dat gebeurde niet. Het werd juist erger.”
Wat ik lastig vond, was het gevoel van falen. Had ik hem niet genoeg geholpen? Had ik te lang gewacht? Die vragen bleven knagen. Toch wist ik: blijven afwachten is geen optie meer.
Waarom ik uiteindelijk voor bijles koos
Ik aarzelde. Je wilt niet dat je kind zich anders voelt of denkt dat hij ‘dom’ is. Maar toen ik las dat bijles juist kan zorgen voor meer zelfvertrouwen, besloot ik het serieus te overwegen.
Na wat zoeken kwam ik uit bij Bijlesprof. Binnen een week werd ik gekoppeld aan een rustige, ervaren bijlesdocente. Ze nam de tijd voor Luca, voelde goed aan wat hij nodig had en werkte op zijn tempo. Geen drill, geen druk. Wel structuur, uitleg op maat, en een flinke dosis geduld.
Wat ik zag veranderen bij Luca
Na een paar weken merkte ik verschil. Luca werd rustiger. Ging met minder weerstand aan tafel zitten. En op een avond kwam hij blij naar me toe:
“Mam, ik weet nu hoe je 1/4 van 60 moet uitrekenen.”
Hij straalde. En ik ook.
“Bijles veranderde niet alleen zijn cijfers, maar vooral zijn zelfvertrouwen.”
Zijn resultaten verbeterden gestaag, maar dat was niet het belangrijkste. Hij durfde weer fouten te maken. Vroeg om uitleg. Ging met een opgeheven hoofd naar school — zonder buikpijn of uitstelgedrag.
Wanneer weet je dat je kind bijles nodig heeft?
Ik ben geen leerkracht, maar als moeder heb ik geleerd om op mijn gevoel te vertrouwen. Deze signalen gaven voor mij de doorslag:
- Luca raakte snel boos of verdrietig bij het maken van huiswerk
- Hij zei steeds vaker dat hij “het toch niet kon”
- Hij ging met tegenzin naar school (vooral op dagen met rekenen)
- De juf bevestigde dat hij achter begon te lopen op de klas
Bijles is geen straf, maar een kans
Ik dacht eerst dat Luca het als een soort straf zou ervaren. Iets voor kinderen die het niet “kunnen bijbenen”. Maar het tegenovergestelde bleek waar. Hij voelde zich juist gehoord.
Er was iemand die alleen hem hielp. Geen klas vol lawaai, geen tijdsdruk, geen “je moet het nú snappen”. Alleen rust, aandacht en vertrouwen.
Mijn advies aan andere ouders
Wacht niet te lang. Als je het idee hebt dat je kind vastloopt, neem dat gevoel serieus. Je hoeft niet meteen drie keer per week bijles in te plannen. Soms is één uur per week al genoeg om je kind weer grip te geven op wat eerst onhaalbaar leek.
Ik ben blij dat we de stap gezet hebben. Niet omdat Luca nu een rekenwonder is, maar omdat hij weer in zichzelf gelooft. En dat is – als moeder – het meest waardevolle wat je kunt bereiken.
Wil je ook kijken of bijles iets voor jouw kind is?
Ik heb fijne ervaringen met Bijlesprof. Ze denken echt met je mee, kijken naar de leerbehoefte van je kind en zorgen voor een persoonlijke match. Geen gedoe, gewoon laagdrempelige hulp die werkt.